Planten kunnen op twee zeer verschillende manieren worden vermeerderd: generatief via zaden en vegetatief via stekken of andere plantendelen (stukjes blad, scheut of wortel).

De generatieve, d.w.z. seksuele, voortplanting vindt plaats via zaden. De nieuwe planten bevatten genetisch materiaal van zowel de moederplant als een vaderplant, en door deze genetische vermenging kunnen nieuwe eigenschappen en kenmerken worden gevormd; de planten zijn variabel. In de evolutie is dit essentieel voor de aanpassing aan veranderende levensomstandigheden en de kolonisatie van nieuwe locaties. Deze factor is even belangrijk voor de plantenveredeling, omdat alleen op die manier nieuwe variëteiten kunnen worden ontwikkeld.

Bij vegetatieve vermeerdering daarentegen wordt uit een deel van de moederplant een nakomeling gekweekt. Bij deze methode zal de nieuwe plant in alle kenmerken identiek zijn aan haar moeder, aangezien er geen vermenging van genetisch materiaal heeft plaatsgevonden - er is geen vaderplant. Daarom spreekt men ook van zogenaamde aseksuele voortplanting. Dit is de methode bij uitstek, bijvoorbeeld wanneer waardevolle variëteiten moeten worden bewaard, en heeft het voordeel dat de ontwikkeling van de aldus vermeerderde planten meestal sneller verloopt en zij eerder bloeien of vruchten dragen.

Andere factoren zijn echter meestal doorslaggevend voor de keuze van de teeltmethode voor hobbytuinders. In het voorjaar moet de plantenteelt in onze streken binnenshuis plaatsvinden (de zogenaamde voorteelt), en wie niet over een kas beschikt, moet zich tevreden stellen met benauwde omstandigheden op de vensterbank. In dit geval heeft zaaien het voordeel dat de zaailingen minder ruimte in beslag nemen en in grotere aantallen kunnen worden ondergebracht. In de zomer kan de vermeerdering van planten ook buiten plaatsvinden en kunnen kruiden of balkonplanten worden vermeerderd met behulp van stekken. Naast een kas of koelcel zijn de nodige benodigdheden onder meer: uitsteekhout, een zeef, kweekbakken en etiketten, en geschikte potten of (kiemvrije en voedselarme) grond.

Bij de keuze van een potgrond is er een belangrijk criterium dat in overweging moet worden genomen. Hoewel de professionele conventionele tuinbouw - ondanks de enorme nadelen voor het milieu - nog steeds vertrouwt op turfsubstraten en turfzwelpotten, is het voor de hobbytuinder nu gemakkelijk om alternatieven van goede kwaliteit te krijgen die werken: Bodems van kokos- en houtvezels, humus en compost zijn beschikbaar, en teeltgerei is gemaakt van geperst hout, papier of kokosvezels.