Het plantengeslacht werd in de 19e eeuw ontdekt door de toenmalige directeur van de Melbourne Botanic Garden tijdens een van zijn vele expedities; hij vernoemde het naar zijn vriend John McAdam. *Macadamia bomen** worden tot 15 meter hoog. Ongeveer een dozijn ronde, groene vruchten rijpen aan hangende bloempluimen; wanneer ze openbarsten, vallen de noten op de grond. Macadamianoten in de handel zijn meestal afkomstig van de soorten M. integrifolia en M. tetraphylla en kruisingen daarvan.

De "koningin der noten" is afkomstig uit de regenwouden van Australië en is, afgezien van de eucalyptus, de enige plant van commercieel belang die uit dit deel van de wereld komt. Tegenwoordig worden macadamia's ook geteeld in het subtropische en vochtige klimaat van onder andere Hawaï, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Door de zorgvuldig gedroogde notenpit te persen, wordt een olie verkregen met een delicate nootachtige geur. Maar voordat je bij de kern van de noot kunt komen, moet je eerst de extreem harde schil van de macadamianoot overwinnen. Menselijke kracht is niet genoeg, roterende stalen cilinders doen meestal het kraken.

Met tot 78 procent olie is de macadamianoot even rijk aan vet als anders alleen de pecannoot. Macadamia-olie bestaat hoofdzakelijk uit onverzadigde vetzuren, waarvan palmitoleïnezuur er één is. Terwijl het gehalte ervan in planten bijna altijd minder dan één procent bedraagt, bevat macadamia-olie bijna 20 procent van dit uiterst huidvriendelijke vetzuur. Palmitoleïnezuur zorgt ervoor dat macadamia-olie gemakkelijk smeerbaar is en bijzonder goed door de huid wordt opgenomen. Over het algemeen wordt macadamia-olie zeer goed verdragen, maar door het ingewikkelde extractieproces is het duur en wordt het zelden in zuivere vorm gebruikt.