De Aloe vera (Aloe barbadensis) behoort tot de asfodelfamilie, wat betekent dat hij nauwer verwant is aan toortslelies en steppekaarsen dan aan agaves. De getande bladeren, tot 90 centimeter lang, staan in rozetten en zijn vlezig en verdikt. In de bloeitijd groeit uit de grijsgroene rozet een tot drie meter hoge vertakte bloemstengel, die aan de uiteinden dicht bezet is met gele of rode afzonderlijke bloemen, afhankelijk van de variëteit.

Reeds in de oudheid werd aloë vera zeer gewaardeerd om zijn wondhelende eigenschappen. Zijn thuisland is waarschijnlijk Soedan en het Arabisch Schiereiland. Tegenwoordig wordt aloë vera overal ter wereld geteeld waar een droog tropisch of subtropisch klimaat heerst; de grootste exporteurs van aloë vera gel zijn de VS en Mexico. De plant wordt vermeerderd door de wortelscheuten die rond de moederplant groeien. Ze worden gescheiden en verhuizen naar hun eigen plek. Als slechts drie of vier van de buitenste bladeren tegelijk worden geoogst, kan een aloë vera plant tot tien jaar worden gebruikt.

Omdat de werkzame bestanddelen snel hun kracht verliezen, moeten de geoogste bladeren binnen enkele uren worden verwerkt. Onder de leerachtige buitenste schil van de aloëbladeren zit een dunne, vezelige laag die een zeer bitter, geel sap bevat. De bladschors en de saplaag worden voorzichtig verwijderd, zodat de binnenste gel overblijft, die transparant en enigszins slijmerig is. Als u thuis een aloë vera heeft, kunt u de gel vers aanbrengen, voor gebruik in crèmes moet de gel op een complexe manier gestabiliseerd worden. In het algemeen heeft aloë vera een wondhelend en huidregenererend effect, het verlicht jeuk en bevordert de bloedcirculatie.