Soms is wat je denkt dat een cliché is, eigenlijk het echte leven. Havenromantiek is hiervan het beste voorbeeld, kleurige kratten die rondslingeren, balen netten, prikken, boeien, materiaal waarvan het doel de landrotten verbijstert. Op de pier liggen licht deinende kotters, ook vol met allerlei zeevarende dingen. Te midden van hen, de rustig werkende, in ieder geval zwijgzame visser, zijn handen ruw en rood, zijn hoofd verweerd, misschien beschermd door een kleine wollen muts. Zijn krachtige handbewegingen zijn somnambulistisch zeker, ijverig, zijn stemming meditatief, misschien met een zweem van grijze routine.

Ooit verse vis of krabben kopen, rechtstreeks van de kotter: de droom van alle vakantiegangers aan de kust, in wier gedachten het kleine alledaagse tafereel wordt verrijkt met de kleuren en motieven van zovele verlangende schilders van kustvissers. En dan word je wakker uit je droom en realiseer je je: dit bestaat echt! Hier en nu, waar ik sta! En zo is het. Bijvoorbeeld op Hiddensee, qua vorm zoiets als het kleine zusje van Sylt, alleen gelegen aan de andere kant in de Oostzee. Daar wilden de kottervissers geen figuranten worden van een mooie havenromantiek, maar dachten zij na over de vraag hoe zij hun ambacht regionaal en duurzaam in stand konden houden en toch ook in hun levensonderhoud konden voorzien.