Thee zetten
Het kiezen van een theepot - een wetenschap op zich
Een theepot is een theepot is een theepot. Men zou denken. Maar bij nadere beschouwing blijkt dat deze wijsheid - losjes gebaseerd op Gertrude Stein - tekortschiet. Wie het onderwerp van de theebereiding van naderbij bekijkt, zal snel beseffen dat de vorm, het materiaal en de samenstelling van de tuit en (indien aanwezig) het zeefje van een theepot een beslissende invloed kunnen hebben, niet alleen op het gebruikscomfort, maar ook op het thee-aroma. Onderwerpen waarover theeliefhebbers overal ter wereld altijd heftig discussiëren - niet voor niets is de bereiding van thee op veel plaatsen ceremonieel of geritualiseerd - maar anderzijds is ook de wetenschappelijke bestudering van de theepot wijder verbreid dan men over het algemeen zou aannemen.
Ze zijn verkrijgbaar in het klassieke porselein, in de meer openporige versies van keramiek en klei, in zeer gedistingeerd zilver, in gietijzer, dat vaak uit Japan komt, in blik, dat niet meer zo gebruikelijk is, in glas daarentegen, dat nu vrij wijdverbreid is, en de purist grijpt soms naar roestvrij staal. Uit puur visueel oogpunt is een favoriet vaak snel gekozen. Maar de vraag welk materiaal het meest geschikt is voor een theepot gaat veel verder dan dergelijke banale motieven. Glas en porselein domineren het Manufactum assortiment - met reden. Beide materialen zijn door hun gladde buitenkant gemakkelijk te reinigen en nemen niet (of nauwelijks) smaken op. Ze zijn daarom ook geschikt voor gebruik met wisselende theesoorten, terwijl theepotten van poreuze of ongeglazuurde materialen vaak uitsluitend voor één variant worden gebruikt vanwege hun neiging om aroma's aan zich te binden. Glazen en porseleinen theepotten zijn vooral nuttig bij groene en witte thee, die bij lagere temperaturen moeten worden bereid dan hun zwarte familielid. In principe zijn beide soorten theepotten echter tolerant en compatibel met alle soorten thee. Wie graag variatie brengt op de theetafel doet er goed aan een van deze te gebruiken. De theepurist kan natuurlijk ook gerust zijn theepot voor een specifiek doel gebruiken.
Oorspronkelijk uit Frankrijk: een klassieker uit 1953
Porseleinen mantelkan
Het principe is eenvoudig: de witte porseleinen pot gaat vergezeld van een precies passend deksel van roestvrij staal, dat niet bekend staat om zijn goede warmtegeleiding, dat aan de binnenkant bekleed is met een vilt gemaakt van 50% katoen en 50% rayon. Dit zorgt voor een uiterst doeltreffende isolatie en wat zich in de pot bevindt - koffie of thee - blijft langer warm onder het deksel. Ons steengoed koffiefilter past over de opening van de pot.
Het moet de vorm van een buikje hebben. Gratis drijver voor de theepot
Heeft u zich ooit afgevraagd waarom theepotten er vaak gedrongen en gedrongen uitzien? De bolvorm is geenszins een uiting van gezelligheid - ook al lijkt dit niet zo vergezocht in de context van de ontspanning die een goed kopje thee kan beloven - het is eerder een bewijs van de beproefde richting van functie naar vorm. Traditioneel wordt thee altijd los in de pot gezet. Hoe vrijer de theeblaadjes in de theepot kunnen bewegen, hoe beter het aroma tot zijn recht komt. Enerzijds zetten de gedroogde blaadjes tijdens het trekken twee keer zo groot uit, anderzijds worden ze graag van alle kanten door heet water omgeven. Wie zou dat niet begrijpen - in het aangenaam warme bubbelbad vertonen mensen immers ook ruimte neigingen. Bijgevolg ondersteunt een brede en ronde vorm van het potlichaam de thee in zijn persoonlijke ontwikkeling. En wie zou dat willen ontkennen? Nu is de vrij zwevende variant van theebereiding misschien wel de meest aromatische, maar toegegeven, het is ook niet de meest comfortabele. Tenzij het apparaat, zoals onze Japanse theepot, een ingebouwd filter heeft bij de uitgang van de tuit en de blaadjes opvangt bij het uitschenken, moet er voor het opdienen nog een zeefje worden geplaatst. De theepotten uit het Manufactum assortiment bieden daarom optioneel - als tussenoplossing - ruime zeefinzetten die de theeblaadjes zoveel mogelijk vrijheid geven als technisch mogelijk is.
Spannend, maar zonder spanning. Vaten gemaakt van "Jena" glas
Alle onderdelen zijn gemaakt van hittebestendig glas: de kan, het handvat, het deksel met de knop en het filterelement. Het deksel van de kruik kan er ook op met het filter op zijn plaats. Inhoud 1,2 l. Hoogte 16 cm, Ø 15,5 cm. Gewicht 420 g.
Borosilicaatglas is reuk- en smaakloos en geschikt voor gebruik in de oven en de magnetron, op het fornuis, in de koelkast en in de vaatwasmachine. (Volg de onderhouds- en gebruiksinstructies van de fabrikant).
De theepot van ontwerper Tassilo von Grolman is een treffend bewijs van een ontwerp dat qua vormgeving onomstreden is, waarbij de vorm verbluffend recht doet aan het doel. De theepot zelf, in de vorm van een grote halve bol van hittebestendig Duran-glas, en een theezeefje dat het volledige volume van de theepot inneemt, zorgen ervoor dat de thee met al zijn actieve bestanddelen zich tijdens het zetten volledig kan ontvouwen - omdat hij als het ware "vrij zweeft". De glazen theepot met afneembaar deksel is opgehangen in een metalen frame dat tevens dient als handvat en standaard. Hij kan gemakkelijk van het frame worden losgemaakt voor een grondige reiniging. Gemaakt in Mettmann.
De valkuilen van tules. Alles moet naar buiten komen
De tuit, soms liefkozend snavel of tuit genoemd, is zeker niet alleen een mooi accessoire van een trotse theepot, zoals een sprookje van de Deense sprookjesdichter Hans Christian Andersen de lezer doet geloven. Het zorgt ervoor dat de kleur- en smaakstoffen, die zich op de bodem van de theepot verzamelen, vrijkomen en daarom moet de tuit in het beste geval - althans volgens de natuurkundige wetten - ver in de theepot opgaan. Bovendien is de tuit de spil van wat waarschijnlijk het meest onderzochte wetenschappelijke verschijnsel op het gebied van warme dranken is: het theepoteffect. Iedereen kent het, en bijna niemand weet hoe het te voorkomen: de brutale druppel die op het pas gewassen tafelkleed giet in plaats van rechtstreeks in het kopje - onheilspellend langs het lichaam van de theepot. Sinds 1938 zijn talloze studies gewijd aan deze curiositeit, die uiteindelijk vrij duidelijk kan worden verklaard door het samenspel van uitstroomsnelheid, hoek, vulniveau, materiaal van de theepot en oppervlaktespanning van de druppel. Wie deze gang van zaken verontrustend vindt, kan volgens de laatste bevindingen een theepot kopen met een scheurrand in plaats van een afgerond uiteinde, een waterafstotende strook Sellotape aan de onderkant van de tuit bevestigen of een conventionele druppelvanger gebruiken. Uiteindelijk moet u bij de aankoop van een theepot dus volledig op basis van uw persoonlijke smaak beslissen - of die nu esthetisch of smaakvol is. Beide zijn immers zeer subjectief. En geen enkele wetenschapper ter wereld zal een formule vinden die voor alle theedrinkers geldt. Het belangrijkste is dat het goed smaakt. En het smaakt goed voor jou.
Korte innerlijke reflectie. Japans theeservies
Japanse theepot, Blauw
De theeceremonie, zoals die traditioneel in Japan wordt gevierd, heeft een eeuwenoude geschiedenis. De regels ervan zijn talrijk en gevarieerd. Voor degenen die eraan deelnemen, wijzen ze de weg - sado, de weg van de thee - en worden ze als meditatief ervaren, want dat is waar het ritueel genieten van de warme drank om draait: rust vinden, het dagelijkse leven achter zich laten en een moment van mindfulness beoefenen. Ons theeservies kan, heel ongemakkelijk, ook dit doel dienen. Het is afkomstig van het meest zuidelijke van de Japanse eilanden, van de stad Arita, waarvan de geschiedenis sinds het begin van de 17e eeuw verbonden is met porselein.
