Potloden Toison d’Or assorti, 8B-2H

Deze klassieke, houten potloden van Toison d’Or lijken op de gelijknamige loodhouder (met artikelnummer 70667), die wij al jaren in ons assortiment hebben. Wij bieden ze aan in een metalen etui met twaalf verschillende gradaties: 2H, H, F, HB, B, 2B, 3B, 4B, 5B, 6B, 7B en 8B. (Naast de verschillende toepassingen van de gradaties - hardere voor schrijven en voorbereidend schetsen, zachtere voor arceren - zijn de potloden trouwens ook geschikt voor Mikado, dankzij de naam). De gradaties worden gecreëerd door het grafiet en de klei in verschillende verhoudingen te persen en gedurende verschillende tijden te bakken: Hoe hoger het grafietgehalte, hoe zachter het potlood, en hoe meer klei het bevat en hoe langer het wordt gebakken, hoe harder het wordt. Er zijn twee schalen vastgesteld om hardheidsgraden of gradaties aan te duiden: De Europese schaal van H tot B werd geïntroduceerd door Koh-i-Noor. Het zou zijn afgeleid van de naam Hardtmuth (H - voor harde mijnen) en het hoofdkantoor van het bedrijf in Budweis (B - voor zachte mijnen); rang F gaat terug op Hardtmuths voornaam Franz. Deze kwaliteit is slechts marginaal harder dan HB en daarom vrij zeldzaam. In het Engels wordt de hardheidsgraad aangegeven met dezelfde afkortingen, maar ze staan voor verschillende termen: H (hard), HB (hard-zwart), F (stevig) en B (zwart). In beide toonladders worden de B- en H-varianten bovendien onderscheiden door getallen van 2 tot 9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).

• De middelharde potloden (2H, HB/F, B en2B) zijn allrounders en geschikt voor schetsen en schrijven.

• Hardere potloden (3H-6H) zijn goed voor voorbereidende tekeningen en schetsen, omdat de lijnen heel precies en heel licht zijn. Ook geschikt voor lichte schaduwen of schaduw.

• Zachte potloden (3B-8B) met een zwaardere materiaaltoepassing worden meestal gebruikt voor het uitwerken van voorlopige tekeningen en voor zeer donkere arceringen. Ze moeten heel vaak geslepen worden omdat ze zo zacht zijn en de punt snel afrondt en dan brede, onnauwkeurige lijnen trekt.

De geschiedenis van de gerenommeerde potlodenfabrikant Koh-i-Noor gaat terug tot de 18e eeuw. Koh-i-Noor werd wereldwijd bekend door de innovatieve uitvinding van Joseph Hardtmuth, die in 1792 een nieuwe methode ontwikkelde voor het persen en bakken van potloodstiften - stiften hoefden niet langer moeizaam uit massief steen te worden gehakt. Dit innovatieve vermogen is in Koh-i-Noor tot op heden bewaard gebleven.

"Een potlood - als je het zelf zou moeten maken! Stel je voor dat de mensheid weg is: en je moet een potlood maken!!! - Magie!" (Arno Schmidt)

Het potlood is onterecht genoemd: er zit geen spoor van lood in. Dit was alleen het geval bij een voorganger uit de 15e eeuw - Dürer, bijvoorbeeld, tekende met lood/tin-gelegeerd lood. De geschiedenis van het potlood in de moderne betekenis van het woord begint pas in de 17e eeuw. Toen werden de Engelse grafietmijnen ontdekt en werd het materiaal voor het eerst gedolven. Door zijn vaste structuur (de rasterlagen van grafiet glijden onder druk gemakkelijk van elkaar af) was het voorbestemd voor gebruik in potloodstiften. Echter: de uit het massieve stuk gezaagde grafietdraden waren kostbaar. Dit veranderde pas toen de Fransman Nicolas-Jacques Conté en de Oostenrijker Joseph Hardtmuth aan het eind van de 18e eeuw een proces ontwikkelden om grafietloodjes in keramiek te produceren. Zij mengden grafietstof met klei en bakten de loodjes in een oven, waarbij de hardheid van het lood kon worden bepaald door de hoeveelheid klei en de duur van het bakken. De hardheidsgraad wordt volgens de Engelse benamingen - en van zacht naar hard - aangegeven met de afkortingen B (zwart), HB (hard-zwart), F (stevig) en H (hard), waarbij de B- en H-varianten bovendien worden onderscheiden door getallen van 2 tot 9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).