Grafietvulling 5,6 mm lang

Dat vulpotloodstiften van grafiet en niet van polymeren worden gemaakt, is geenszins vanzelfsprekend, en in de kleinste formaten is het zelfs een absolute zeldzaamheid. Deze aanwijzingen zijn.

"Een potlood - als je het zelf zou moeten maken! Stel je voor dat de mensheid weg is: en je moet een potlood maken!!! - Magie!" (Arno Schmidt)

Het potlood is onterecht genoemd: er zit geen spoor van lood in. Dit was alleen het geval bij een voorganger uit de 15e eeuw - Dürer, bijvoorbeeld, tekende met lood/tin-gelegeerd lood. De geschiedenis van het potlood in de moderne betekenis van het woord begint pas in de 17e eeuw. Toen werden de Engelse grafietmijnen ontdekt en werd het materiaal voor het eerst gedolven. Door zijn vaste structuur (de rasterlagen van grafiet glijden onder druk gemakkelijk van elkaar af) was het voorbestemd voor gebruik in potloodstiften. Echter: de uit het massieve stuk gezaagde grafietdraden waren kostbaar. Dit veranderde pas toen de Fransman Nicolas-Jacques Conté en de Oostenrijker Joseph Hardtmuth aan het eind van de 18e eeuw een proces ontwikkelden om grafietloodjes in keramiek te produceren. Zij mengden grafietstof met klei en bakten de loodjes in een oven, waarbij de hardheid van het lood kon worden bepaald door de hoeveelheid klei en de duur van het bakken. De hardheidsgraad wordt volgens de Engelse benamingen - en van zacht naar hard - aangegeven met de afkortingen B (zwart), HB (hard-zwart), F (stevig) en H (hard), waarbij de B- en H-varianten bovendien worden onderscheiden door getallen van 2 tot 9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).