Glazen kan borosilicaatglas

Borosilicaatglas - oorspronkelijk een speciaal glas voor de optische en chemische industrie, ontwikkeld in 1891 in de glasfabriek van Ernst Abbe en Otto Schott in Jena, Thüringen - maakte een ongekende triomftocht door de wereld. De ontwerpers van het nabijgelegen Bauhaus in Weimar waren gefascineerd door het idee van laboratoriumglas in de keuken. Zij gaven het nieuwe materiaal zijn hedendaagse vorm en vonden er nieuwe toepassingen voor. De olie- of azijnfles, bijvoorbeeld, toont nog steeds zijn oorsprong in het laboratorium.

Een glazen kan waarin gekoelde dranken (limonades) kunnen worden geserveerd, maar ook een vers gezette thee (verkwikkend in de zomer: pepermuntblaadjes, verse citroenmelisse, zwarte thee met citroen) of zelfs een glühwein. Stabiel dankzij de grote voetafdruk en gemakkelijk te hanteren als hij gevuld is.

Dit materiaal heeft geschiedenis geschreven. Het onproblematische materiaal stelde ontwerpers in staat een afstandelijke, gereduceerde esthetiek te ontwikkelen - sinds de jaren 1920 werd "brandvrij" gebruiksglas gebruikt door topontwerpers uit het Bauhaus-milieu. Hierdoor ontstond voor het eerst glas dat "technisch" was in formele en materiële zin. Bekende grootheden als Wilhelm Wagenfeld, Bruno Mauder en Ilse Decho gaven het zijn hedendaagse vorm en vonden er nieuwe toepassingen voor. László Moholy-Nagy zorgde voor de reclame. Dit ideale, volstrekt tijdloze gebruiksglas werd ook in de keuken gebruikt, en juist daar ontvouwt het vandaag zijn geheel eigen charme. De olie- of azijnfles, bijvoorbeeld, toont nog steeds zijn oorsprong in het laboratorium.