De uitdaging is altijd dezelfde geweest: als de baard in delen of in zijn geheel moet worden verwijderd, is een scherp stuk gereedschap vereist. De beschikbare middelen en het comfort dat ze boden om zich te scheren, varieerden echter sterk in de loop der millennia - afhankelijk van waar men zich bevond en tot welke sociale klasse men behoorde.

Wanneer precies mannen hun baardhaar begonnen weg te doen, laat zich slechts gissen. Maar zo vroeg als 10.000 v. Chr. tonen grottekeningen hem met een korte baard of zelfs gladgeschoren wangen. Tenminste zo glad geschoren als het gereedschap van die tijd toestond. De eerste tastbare vondsten bewijzen het bestaan van stenen scheermessen vanaf de 6e eeuw v. Chr. Men kan echter aannemen dat zelfs de scherpste van vulkanische stenen zoals obsidiaan of vuursteen, ook wel vuursteen genoemd, de stoppels van de wangen schuurt. Andere rudimentaire instrumenten, zoals mosselschelpen en haaientanden, zijn waarschijnlijk niet zachter voor de gezichtshuid geweest.

Als we kijken naar de geavanceerde beschavingen van de oudheid, waren de Egyptenaren vroege voorstanders van het volledig scheren - baarden werden beschouwd als een teken van een onreine en onzorgvuldige levensstijl. Degenen die het zich konden veroorloven, gebruikten een baardscheerapparaat, maar ook zelf scheren was wijdverbreid. De rijkere Egyptenaren scheerden zich aanvankelijk met messen van koper of goud, totdat het hardere en dus scherpere brons vanaf het midden van het 2e millennium v. Chr. het materiaal bij uitstek werd. Minder welgestelde mensen bleven daarentegen vuursteenschrapers en andere primitieve methoden gebruiken, zoals ontharen door te schrobben met puimstenen.

In de Europese oudheid raakte het scheren pas ingeburgerd met Alexander de Grote in de 4e eeuw voor Christus. Volgens de overlevering beval hij zijn soldaten zich te scheren om de vijand geen doelwit in de oorlog te bieden, hetgeen op zijn beurt een periode van baardloosheid in de Grieks-Romeinse wereld in gang zou hebben gezet. Kort daarna werd het scheren beschouwd als een onderscheidend kenmerk om zich te onderscheiden van "bebaarde barbaren".

Reeds in de oudheid en in de oudheid was het voorbeeldig hoe er in de daaropvolgende eeuwen en millennia met baarden werd omgegaan: Hoe men baardhaar droeg en of men het droeg, hing in hoge mate af van wat gekroonde of anderszins leidende hoofden het volk voorhielden of voorhielden. De een was gladgeschoren, de ander had een volle baard, weer een ander een snor en een vierde had alleen kleine plukjes baard rond de kin. En het volk sloot zich aan bij hun heerser - soms meer en soms minder vrijwillig, zoals in het geval van de Russische tsaar Peter, die een verplichte heffing op gezichtshaar oplegde na een lange traditie van baarddragen. In de meeste gevallen waren het echter modieuze redenen die tot vrijwillige navolging onder de bevolking leidden.

In het begin van de 12e eeuw, een tijd waarin de meeste Noord-Europese mannen zich schoren, begonnen kappers zich samen met de baadsters in gilden te organiseren. Badknapen of gezellen namen het "scheren" in de openbare badzalen over - een taak waar vraag naar was, maar die tegelijkertijd nog de reputatie had "verdriet, werk en pijn" te veroorzaken. Scheerzeep was nog niet bekend, en dus had de middeleeuwse baardman alleen de keuze tussen "trucken scheren", wat wellicht vergelijkbaar was met het vroegere scheren, en "putzen auf nassen Bänken", een variant waarbij het baardhaar en de huid in ieder geval enigszins werden verzacht door water en stoom. De mensen ondergingen deze behandeling echter niet graag te vaak, en zelfs in de hogere klassen werd men nog geacht met duidelijk zichtbare stoppels te worden geschoren.

De procedure werd pas aangenamer met de komst van zeepschuim in de 16e eeuw en de verbetering van de scheermeskwaliteit in de 18e en 19e eeuw. De klingen waren nu van gegoten staal en naar de rand toe sterk uitgedund met de holle slijping, waardoor ze scherper en dus zachter voor de huid werden.

In de 19e eeuw werd het gebruikelijk om met bepaalde baardmode blijk te geven van politieke opvattingen. Zo droegen veel deelnemers aan de Wartburgfeesten in 1817 een volle baard of snor, en ook de aanhangers van de juli-revolutie van 1830 vertoonden zich steeds vaker met zichtbare baardkledij, waardoor het dragen van een baard in veel regio's aan strenge regels werd gebonden. Na de revolutie van 1848 keerde het tij echter. De baard, die lange tijd als een teken van democratische gezindheid was beschouwd, werd in steeds bredere kringen aanvaard en zelfs conservatieve milieus begonnen er gebruik van te maken. Kaiser Wilhelm I en Kaiser Wilhelm II slaagden er zelfs in hun respectieve baarden te laten gelden als symbool van trouw aan de keizer.

Zelfs in die tijd was het in Duitsland (in tegenstelling tot bijvoorbeeld buurland Frankrijk) nog gebruikelijk om naar de kapper te gaan voor een scheerbeurt. Het verlangen naar een comfortabel alternatief groeide echter, gezien het gebrek aan hygiëne in de scheersalons en de slecht onderhouden en dus onscherpe apparatuur. Na duizenden jaren van nauwelijks verdere ontwikkeling van de instrumenten, begonnen er dingen te gebeuren die elkaar bijna snel opvolgden. Eerst kwam de veiligheidskam, die de huid beter moest beschermen bij het scheren met een scheermes. En toen rond 1870 in Engeland het eerste scheermes met een vaste handgreep op de markt kwam, bewoog het mesje permanent in een horizontale positie, waardoor het gemakkelijker was de juiste scheerhoek aan te houden.

Rond de eeuwwisseling van de 20e eeuw verscheen er eindelijk een man op het toneel wiens naam tot op de dag van vandaag in de wereld van het scheren is blijven voortleven: de Amerikaanse handelsreiziger, amateur-uitvinder en auteur van sociaal utopische boeken King Camp Gillette vond het principe uit van het wegwerpscheermesje met twee snijkanten, dat bovendien in een gebogen vorm in het scheervlak kon worden geklemd. Hoewel een Duitse ambachtelijke slijper met de naam Grohmann in dezelfde periode een vergelijkbare uitvinding presenteerde, wist de naam Gillette zich op lange termijn in de hoofden van de mensen te nestelen. De nieuwe mesjes hoefden niet langer opnieuw te worden geslepen, maar werden na een paar scheerbeurten gewoon omgeruild voor een nieuw mesje. Gillette's gedrevenheid was echter minder gewijd aan het welzijn van de man met de baard dan men zou denken. In plaats daarvan beloofde hij zichzelf een gestage verkoop door regelmatige slijtage - een plan dat perfect uitpakte. In de daaropvolgende jaren stegen niet alleen de verkoopcijfers tot steeds grotere hoogten, maar pasten ook de scheergewoonten zich aan de nieuwe omstandigheden aan. Van nu af aan, werd het steeds gewoner om glad te scheren.

En dit legde de basis voor een steeds snellere ontwikkeling van de scheertechnologie. Terwijl in het verleden alleen aan de behoeften van mannen was voldaan, werden nu nieuwe behoeften gecreëerd: De opkomst van de elektrische scheerapparaten maakte droog scheren mogelijk en voedde, althans in Duitsland, vanaf ten laatste de jaren vijftig, de wens om zich op elk moment, snel, overal en zonder gevaar voor verwondingen te kunnen scheren. De sector nat scheren voelde zich verplicht te reageren om niet uit het lood te worden geslagen. Het comfortaspect was het voornaamste verkoopargument, en zo kwam in 1970 het eerste van talloze systeemscheermesjes op de markt: met in kunststof gegoten mesjes die in hun geheel moeiteloos konden worden verwisseld.

Vandaag wordt de klant geconfronteerd met een bijna onhandelbaar aanbod van toestellen die zich met steeds nieuwe details proberen te onderscheiden van de massa. Meer dan ooit is baardmode een teken van individuele expressie en de mogelijkheden om dat te bereiken zijn groter dan ooit tevoren. Het is dus des te belangrijker geworden om goed te kijken welke eisen men aan zijn scheerbeurt stelt.