Loodhouder Versterkingsstaal 5,6 mm Lood

Zoals we allemaal weten, kan niets moeilijk genoeg zijn voor een ingenieur: Wij houden daar rekening mee met dit schrijfinstrument dat geschikt is voor bouwplaatsen. De Oldenburgse architect Axel P. Huhold maakte het: tot vreugde van alle ingenieurs, architecten, bouwers en metaalbewerkers in de wereld die hun schrijver met vaste hand willen vasthouden. De loodhouder (voor 5,6 mm grafietstaafjes) is daarom gemaakt van materiaal dat affiniteit heeft met ruwbouw: betonijzer. Het is zwaar, maar ligt ook goed in de hand, is ideaal om te schetsen en wordt geleverd in een absoluut plausibele houder.

Vulpotloden, mechanische potloden en vulpotloden hebben twee grote voordelen ten opzichte van potloden met een houten omhulsel:
1. ze zijn verkrijgbaar met een grote verscheidenheid aan stiftformaten, die op hun beurt bedoeld zijn voor een groot aantal doeleinden - van technisch tekenen tot schetsen en tekenen op groot formaat, en
2. ze kunnen vele malen worden gebruikt omdat ze navulbaar zijn.

"Een potlood - als je het zelf moet maken! Stel je voor dat de mensheid weg is: en jij moet een potlood maken!!! - Magie!" (Arno Schmidt)

Het potlood wordt ten onrechte zo genoemd: er zit geen spoor van lood in. Dit was alleen het geval met een voorganger uit de 15e eeuw - Dürer bijvoorbeeld tekende met lood/tin-gelegeerd lood. De geschiedenis van het potlood in de moderne zin van het woord begint pas in de 17e eeuw. Toen werden de Engelse grafietmijnen ontdekt en werd het materiaal voor het eerst gedolven. Zijn vaste structuur (de tralielagen van grafiet glijden gemakkelijk van elkaar weg onder druk) maakte het voorbestemd voor gebruik in potloodstiften. Maar de grafietloodjes die uit het massieve stuk waren gezaagd, waren kostbaar. Hierin kwam pas verandering toen de Fransman Nicolas-Jacques Conté en de Oostenrijker Joseph Hardtmuth aan het eind van de 18e eeuw een procédé ontwikkelden om grafietlood keramisch te produceren. Zij mengden grafietstof met klei en bakten de loodjes in een oven, waarbij de hardheid van het lood kon worden bepaald door de hoeveelheid klei en de duur van het bakken.
De hardheidsgraad wordt aangeduid volgens de Engelse benamingen - en wel van zacht naar hard - met de afkortingen B (black), HB (hard-black), F (firm) en H (hard), waarbij de B- en H-varianten bovendien worden onderscheiden door getallen van 2 tot en met 9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).