Loodhouder Versterkingsstaal 5,6 mm Lood

Zoals we allemaal weten, kan niets moeilijk genoeg zijn voor een ingenieur: Wij houden daar rekening mee met dit schrijfinstrument geschikt voor bouwplaatsen. De Oldenburgse architect Axel P. Huhold maakte het: tot vreugde van alle ingenieurs, architecten, bouwers en metaalbewerkers ter wereld die hun schrijver met vaste hand willen vasthouden. De loodhouder (voor 5,6 mm grafietstiften) is daarom gemaakt van materiaal dat affiniteit heeft met de ruwe bouw: betonijzer. Het is zwaar, maar ligt ook goed in de hand, is ideaal voor schetsen en wordt geleverd in een absoluut plausibele verpakking.

Loodhouders, vulpotloden en mechanische potloden hebben twee belangrijke voordelen ten opzichte van potloden met een houten omhulsel: 1. ze zijn verkrijgbaar met een grote verscheidenheid aan stiftformaten, die op hun beurt bestemd zijn voor de meest uiteenlopende doeleinden - van technisch tekenen tot schetsen en tekenen op groot formaat, en 2. ze kunnen vele malen worden gebruikt omdat ze navulbaar zijn.

"Een potlood - als je het zelf zou moeten maken! Stel je voor dat de mensheid weg is: en je moet een potlood maken!!! - Magie!" (Arno Schmidt)

Het potlood is onterecht genoemd: er zit geen spoor van lood in. Dit was alleen het geval bij een voorganger uit de 15e eeuw - Dürer, bijvoorbeeld, tekende met lood/tin-gelegeerd lood. De geschiedenis van het potlood in de moderne betekenis van het woord begint pas in de 17e eeuw. Toen werden de Engelse grafietmijnen ontdekt en werd het materiaal voor het eerst gedolven. Door zijn vaste structuur (de rasterlagen van grafiet glijden onder druk gemakkelijk van elkaar af) was het voorbestemd voor gebruik in potloodstiften. Echter: de uit het massieve stuk gezaagde grafietdraden waren kostbaar. Dit veranderde pas toen de Fransman Nicolas-Jacques Conté en de Oostenrijker Joseph Hardtmuth aan het eind van de 18e eeuw een proces ontwikkelden om grafietloodjes in keramiek te produceren. Zij mengden grafietstof met klei en bakten de loodjes in een oven, waarbij de hardheid van het lood kon worden bepaald door de hoeveelheid klei en de duur van het bakken. De hardheidsgraad wordt volgens de Engelse benamingen - en van zacht naar hard - aangegeven met de afkortingen B (zwart), HB (hard-zwart), F (stevig) en H (hard), waarbij de B- en H-varianten bovendien worden onderscheiden door getallen van 2 tot 9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).